“Αν είχα χρόνο. Αν μ’ άφηνε ο θάνατος που κανείς δεν σταμάτησε. Αν μπορούσα να σας πω. Πεθαίνω. Ομως εσείς ζείτε. Δικαιώστε με. Πείτε για μένα. Προπάντων στους ανύποπτους. Σε κείνους που δεν ξέρουν… Οι φίλοι μου με λέγαν πρίγκιπα. Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι το όνομά μου θα επικρατούσε τόσο πολύ στον κόσμο. Αυτοί οι πρίγκιπες πεθαίνουν αθώοι, δολοφονημένοι σε μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.”Τα λόγια του Σαίξπηρ, στον τάφο του Αλέξη.
μαζί πέρασε και η λήθη που μας πήρε και μας σήκωσε.
Πέρασε η μέρα που δεν προλάβαμε να ανάψουμε ούτε ένα κεράκι σε μια ειρηνική διαμαρτυρία, για να τιμήσουμε την μνήμη του παιδιού, για να ξυπνήσουμε μέσα μας τον λόγο και της αιτίες της εξέργεσης, για υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας, ότι το μέλλον τους για όλους εμάς, είναι κοντά και πρέπει να αλλάξει.
Πέρασε, όπως περνάνε όλα, όπως όλα ξεχνιούνται.
Πέρασε γιατί δεν θα μας αφήνανε,γιατί δεν μας αφήσανε, γιατί ξεχαστήκαμε, γιατί φοβηθήκαμε, γιατί αποπροσανατολιστίκαμε, γιατί ξανά ρουτηνιάσαμε, γιατί αποροφηθήκαμε από άλλα γεγονότα, γιατί μας έκατσε βαριά το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, γιατί... γιατί...γιατί......
Και όσο γερνάμε στη λήθη, αυτοί θα συνεχίζουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου